Gramatyka

Rodzaje rzeczowników:

Jeżeli rzeczownik kończy się na "e" - jest rodzaju żeńskiego

Jeżeli rzeczownik kończy się na "a" - jest rodzaju nijakiego

W pozostałych przypadkach rzeczownik jest rodzaju męskiego.

Np.:

avote (pieprz),  kosave (karczma) są w j. wirgińskim rodzaju żeńskiego

horva (dom),  revra (wróg) są rodzaju nijakiego

dikt (ręka), benvo (granica),  navir (most) są rodzaju męskiego.

O innych cześciach mowy:

Czasowniki w formie podstawowej zawsze kończą się na i (np.: edli - podnosić, sei - uczyć). Zmieniają formę zależnie od czasu i trybu, w jakim zostają użyte. 

Przymiotniki zawsze kończą się na es. Są nieodmienne.

Aby utworzyć przysłówek od przymiotnika, odcinamy od niego literę „s” z końca, (np. hiones – s

= hione)

Osoby:

ja - ish              my - ishen

ty - te              wy - ten

on - en             oni - enen

ona - ene          one - enene

ono - ena

Zaimki:

W j. wirgińskim istnieją tylko podstawowa forma osoby (ja, ty) i po jednym zaimku do każdej osoby (zamiast mój, mnie, mi itd. jest tylko isht, zamiast ciebie, tobą, ci jest tert).

mój, mnie - isht

twój, ciebie - tert

jego, go - ento    

jej, ją - enate

nasze, nas - ishen

wasze, was – tente

ich- enten

Szyk zdania:

Szyk zdania jest taki, jak w j. polskim, a więc kolejność wyrazów nie ma wielkiego znaczenia. Przed czasownikiem w formie osobowej wstawiamy osobę (jeżeli w zdaniu pojawiają się dwa (lub więcej) czasowników dotyczących tego samego wykonawcy, osobę można wstawić tylko przed pierwszym).

Np.:

Ish sangrei al vneli en kosave (Jem i piję w karczmie.)

Liczba mnoga:

Liczbę mnogą tworzymy, dodając do wyrazu "en" (w rzeczownikach rodzaju męskiego), n (w rzeczownikach rodzaju nijakiego) lub "ne" (w rzeczownikach rodzaju żeńskiego).

Np.:

shame (twarz) - shamene (twarze) - w rodzaju żeńskim

arada (bagno) - aradan (bagna) - w rodzaju nijakim

isen - (góra) - isenen (góry) - w rodzaju męskim

CZASY

Czas teraźniejszy:

Przed czasownikiem w formie podstawowej dodajemy osobę, np: Ish avhazi (myślę).

Czas przeszły:

Na początku czasownika dodajemy cząstkę vire (jeżeli zaczyna się on na spółgłoskę) lub vir (jeżeli zaczyna się na samogłoskę). 

Np.: ish ri (dotykam) - ish vireri

       te havi (nakłaniasz) - te virehavi (nakłaniałeś/łaś)

       ene itahi (kocha) - ene viritahi

       ten akfemi (leczycie) - ten virakfemi (leczyliście/łyście)

Jeżeli czynność jest dokonana (zrobił) cząstkę łączymy z wyrazem (vir + etevi = viretevi).

Jeżeli czynność jest niedokonana (robił) dodajemy cząstkę vire (niezależnie od tego, na jaką literę zaczyna się czasownik) i nie łączymy jej z czasownikiem (vire + etevi = vire etevi).

Istnieje kilka nieregularnych czasowników, w których zamiast vire dodajemy vi (vi + hezari = vihezari)

Czas przyszły:

Na końcu czasownika dodajemy literę  r (np. etevi + r = etevir).

Tryb rozkazujący:

Liczba pojedyncza

Przed czasownikiem w formie podstawowej nie piszemy osoby (ty robisz = te tevi, zrób = tevi)

Liczba mnoga

Przed czasownikiem w formie podstawowej nie piszemy osoby, dodajemy za to końcówkę -te (wy robicie = ten tevi, zróbcie = tevite)